MATHILDE (31/72)

438 - "watersluier" - Collage - A4

XXXI   DE WATERVAL DER BEEK


Uit stronk en struik en warrelklomp van steenen
    Stort de kristallen vliet zich bruisend neer,
En wordt tot sneeuw en schuim, en murmelt henen,
    En kust de lisch, die wiegelt heen en weer,-

De blauwe beek, door de uchtendzon beschenen,
    Lacht tegen 't spelend koeltje te elken keer,
Als het de logge rots van spijt doet weenen:
    Geen maagd lacht om een linkschen minnaar meer...


Maar... wat doet, Morgenhemel! mij geloven,
    Dat achter 't vallende kristal zich baadt
Een maagd, wier blankheid blankheid gaat te boven?

   Wat, dat ze op mij de vonkenblikken slaat,
En heen den watersluier heeft geschoven,
    En lacht en lonkt, dat me alle rust vergaat...?


Jacques Perk, Gedichten, ISBN 90351 2014 0, p.77