MATHILDE (2/72)

410 - "Verrommelden" - Collage - A4

II   SANCTISSIMA VIRGO


't Was bladstil, en een lauwe loomheid lag
   En woog op beemd en dorre wei, die dorstten;
Zwaar zeeg en zonder licht een vale dag
   Uit wolken, die gezwollen onweer torsten.


Toen is het zwijgend zwerk uiteengeborsten
En knetterende donders, slag op slag,
Verrommelden en gromden. Vol ontzag
    Look ik mijne oogen, die niet oogen dorsten:

   Een schelle schicht schoot schichtig uit den hoogen
En sloeg mij. Ik bezwijmde...ontwaakte, en zag
   De lucht geschraagd door duizend kleurenbogen.

Daarboven, in een kolk van licht te pralen,
Stond reuzengroot de Jonkvrouw, en een lach
   Voelde ik van haar verengeld aanschijn stralen.


Jacques Perk, Gedichten, ISBN 90351 2014 0, p.46