EEN FABRIEK VAN POËZIE (8/17)

335 - "rondnozemende" - Collage - A4

EEN FABRIEK VAN POËZIE

Hoe liefdadig de mysterieuze politiek van de zon, het zachte
                                           vogelgekwetter van de maan ook
klinkt het is hem om het even. In zijn losse dagelijkse mouwen,
                                               zijn zelfstandig rondbenende

broekspijpen, bouwt hij van pitten een stad in zijn park, van
                                              telefoondraden en glasscherven
een fabriek van poëzie, van motoren en wekkers paarden en
                                                                               mensen.


Want, zegt hij, poëzie stroomt door dezelfde kabels als de
                                                                           elektriciteit
en het gedicht wil het leven volgt de goede weg van het sperma.

Misschien huist achter ieder brilleglas een god, goden van
                                                                                 letterlijke
reflectie, die blijft ook als de bril gaat slapen. ik zie ze niet. ik zie
                                                                         alleen reflectie.

Zo gaat hij om en om, deze dichter, - paap zonder brevier,
                                            lezend in lege vergeelde handen;
zijn helder symbolisch hoofd weigert zijn armen, zijn
                                       onafhankelijk rondnozemende benen

en zijn agenten bevestigen het: Want ook dichte dikwijls is
vermoeienis des geestes en leidt tot niets. Niet iedere dichtregel

is een professor, of een wetenschappelijk ambtenaar 1e klas.
Dichten is woekeren met nog illegale wijsheid, met voort-

woekerende illegale wijsheid.

Sybren Polet, Gedichten 1998-1948, ISBN 9023448170, p. 458