Uittocht

050 - "gruisgeruis" - collage/vlek - a4

Uittocht

De koningen zijn koningen gebleven,
ik heb hun tronen weggenomen;
de slaven bleven slaven,
ik nam de ketens af.
Des avonds zijn zij weggetrokken.
Zo konden zij niet in mij wonen.

Wie schrijden kon schreed,
trots en bemind tot op het laatste ogenblik;
wie strompelen moest strompelde,
dieper bemind en tot het eind toe ondersteund.
Het laatst verdween, gezogen door de sluis der poorten,
eendraaikolk paarden, met een zwiep der staarten,
en toen het stof was neergezegen
en ook het laatste gruis geruis,
hoorde ik alleen mijn hart nog slaan,
als zocht het kloppende hen in te halen,
maar 't hart kon ik niet laten gaan.
In 't duister zag ik toen de poort verdwijnen,
de hoge wallen krulden terug als blaadren
en 'k stond alleen zoals een stamper doet.

Kom! Lopende op blote voeten...

M. Vasalis. Verzamelde Gedichten, van Oorschot, Amsterdam 2006, p.119

Koers van de LYRIEK