De traagheid
 |
| dv2017-018 - "aslip" - collage/litho crayon - A4 |
DE TRAAGHEID
In de nabijheid van de barende
Na al datgene wat uitdoofde en begraven werd,
De eeuwigheid is onvoldoende, te weinig
en te min. Geen vreugde en geen louter vuur
Slechts de zoete doodsroep blijft
En mateloos wreed, de blik daarover.
Talm niet. Zweet niet. Treur.
Want telkens opnieuw tekenen trots en toorn
Hun twijfelende omtrekken
In het slome slib van mijn spijt.
Mijn honger aast op de hoop, mijn zee is te leeg.
Ik raak je aan en monster elke nacht
aan nachten als nooit tevoren.
En eenzaam voelt hij zich: de mens
Genakend tot de mens, het stelpen en het leven
Dat naast hem staat. Geen poging die de adem pleegt.
Ik volgroeide, hoorde vrome krijgers vluchten
Ik sprak, en na zovele plichten, pijnen
Herhaalde een andere stem wat samen met huiver
Eelt en haat, ontkwam aan mijn verbeelding.
uit DE ACHT HOOFDZONDEN [1969-1970]
Hugues C. Pernath, Gedichten, ISBN 90-774-4171-9 p.263
Reacties