Ter Loome Zee Met Slappe Zeilen

Ter loome zee met slappe zeilen
onder eenzelfde lamme zon,
en steeds het onveranderd-ijle
aan elken nieuwen horizon;

aldóor de dagen áldoor varen
een onverschill'gen avond toe,
en eindeloos het loom verzwaren
der lamme leden, hooploos moe;

en nimmer, nimmer slapen mogen,
maar steeds naar horizonnen spiên
met starre en pijnlijk-sperrende oogen
die zelfs den zwarten nacht niet zien...


1912

Karel van de Woestijne, Verzamelde gedichten,Tweede druk 1978, ISBN 90 223 0659 3, p.687

Populaire posts